STOICYZM

W Atenach, około 300 r. p. n. e. narodził się stoicyzm, którego twórcą był Zenon z Cypru. Podobnie jak Heraklit, stoicy byli zdania, że wszyscy jesteśmy częścią logosu, czyli rozumu świata. Uważali, że każdy człowiek nosi w sobie mikrokosmos, będący odbiciem makrokosmosu. To doprowadziło do poglądu, który zakłada, że istnieje prawo naturalne, które opiera się na wiecznym rozumie i nie zmienia się w zależności od czasu i miejsca. Jeśli prawo naturalne dotyczy wszystkich, to również niewolników, więc stoicy uważali prawa niektórych państw za niedoskonałe. Odrzucili możliwość przeciwstawienia ducha i materii zacierając granicę między wszechświatem, a pojedynczym człowiekiem (monizm). Cynicy byli kosmopolitami swoich czasów. Byli aktywni, jeśli chodzi o działania państwowe oraz łączące ludność. Do tego uważali śmierć i wszelkie choroby za zgodne z prawami natury, dlatego człowiek czasami po prostu musi pogodzić się ze swoim losem. Szczęśliwe chwile ludzie muszą przyjmować z dużym spokojem. Dziś taki spokój nazywamy stoickim.