CYNIZM

Podstawę dla filozofii cynicznej dał nam Antystenes, który pochodził z Aten i żył około 400 r. p. n. e. Był uczniem Sokratesa, który podobno pewnego razu, stojąc przy kramie oferującym wiele produktów, krzyknął "Tyle tu rzeczy, których mi nie potrzeba!", co można uznawać za hasło tego nurtu filozofii, ponieważ cyników cechowała wstrzemięźliwość oraz umiar. Nie interesowały ich dobra zewnętrzne. Według nich prawdziwe szczęście mógł osiągnąć ten, kto był w stanie uniezależnić się od łatwych do utracenia rzeczy. A jeśli owe szczęście nie zależało od bogactw, władzy politycznej czy stanowiska, osiągnąć je mógł każdy, a co więcej nie mógł go już później utracić. Jednym z najsławniejszych cyników był Diogenes, dzięki któremu cyników nazywamy też filozofami z beczek. Stało się tak, bo Diogenes mieszkał w beczce i posiadał jedynie torbę na jedzenie, płaszcz oraz kostur. Pewnego dnia, gdy filozof ogrzewał się na słońcu odwiedził go Aleksander Wielki. Chciał on spełnić prośbę mężczyzny, więc spytał co może dla niego zrobić. Diogenes odpowiedział, że może przesunąć się, ponieważ zasłania słonce. Cynicy byli przekonani, że ludzie nie muszą martwić się o zdrowie i cierpienie swoje jak i innych. Dlatego dziś, używając określenia "cyniczny" mamy na myśli kogoś, kto jest niewrażliwy na cierpienie innych.