HEGEL

Georg Wilhelm Friedrich Hegel urodził się w roku 1770 w Stuttgarcie i w wieku osiemnastu lat rozpoczął studia teologiczne w Tybindze. Był to niemiecki filozof, twórca nowoczesnego systemu idealistycznego. Hegel połączył w jedno i rozwinął niemal wszystkie, tak różnorodne myśli, które narodziły się wśród romantyków. Można powiedzieć, że rozwijał się wraz z duchem niemieckiego romantyzmu. Był jednak także ostrym krytykiem filozofii romantycznej, na przykład Schellinga. Zarówno Schelling, jak i inni romantycy uważali, że najgłębsza postawa istnienia tkwi w tym, co nazywali duchem świata. Hegel także posługuje się wyrażeniem " duch świata", ale nadaje mu nowe znaczenie. Kiedy Hegel mówi o duchu świata czy rozumie świata,  ma na myśli sumę wszystkich ludzkich doświadczeń. Tylko człowiek bowiem posiada ducha. Kolejną rzeczą jest to, że dla wszystkich systemów filozoficznych przed Heglem wspólne było dążenie do wyznaczania niezmiennych kryteriów tego, co człowiek może wiedzieć o świecie. Każdy z filozofów starał się zbadać, co jest dostępne ludzkiemu poznaniu. I wszyscy mówili o ponadczasowym uwarunkowaniu ludzkiej wiedzy o świecie. Hegel uważał, że nie jest to możliwe. Jego zdaniem to, co jest dostępne ludzkiemu poznaniu, zmienia się z pokolenia na pokolenie. Dlatego nie istnieją żadne wieczne prawdy. Nie istnieje ponadczasowy rozum. Jedyną stałą, której chwycić się może filozof, jest sama historia. Nie możesz powyciągać pojedynczych myśli z antyku czy średniowiecza, odrodzenia czy oświecenia i twierdzić, że to było właściwe, a tamto złe. Dlatego też nie możesz powiedzieć, że Platon się mylił, a Arystoteles miał racje. To niehistoryczny sposób myślenia. W ogóle nie możesz oderwać żadnego filozofa od warunków historycznych, w jakich żył, ani nawet żadnej myśli od warunków, w jakich się ukształtowała. Dlatego, że stale dochodzi coś nowego, rozum jest progresywny. Oznacza to, że  poznanie człowieka stale się rozwija, posuwa się naprzód.

"Fi­lozo­fia przychodzi zaw­sze za późno. Ja­ko myśl o świecie po­jawia się ona do­piero wte­dy, gdy rzeczy­wis­tość za­kończyła już swój pro­ces kształto­wania i stała się czymś gotowym."
                                                            - Georg Wilhelm Friedrich Hegel