„Średniowiecze” oznacza właściwie okres między dwiema innymi epokami. Określenie to powstało w renesansie. Uważano wówczas, że średniowiecze to jedna długa „tysiącletnia noc”, która zapadła nad Europą pomiędzy antykiem, a renesansem.
Św. Augustyn
Jednym z najważniejszych filozofów średniowiecza jest św. Augustyn, który żył w latach 354-430. Urodził się w małym mieście Tagasta w Afryce Północnej, ale już jako szesnastolatek wyruszył do Kartaginy na studia. Później przyjechał do Rzymu i Mediolanu, a ostatnie lata z życia spędził jako biskup Hipony, miasta w pobliżu Kartaginy. Nie przez całe życie jednak był chrześcijaninem. Zanim nim został, fascynowało go wiele innych poglądów religijnych i filozoficznych. Przez pewien czas był „manichejczykiem. Manichejczycy to jedna z sekt religijnych, typowa dla późnego antyku. Głosili na wpół religijną, a na wpół filozoficzną naukę o zbawieniu. Przyjmowali oni, że świat podzielony jest na dobro i zło, światłość i ciemność, ducha i materię. Młody Augustyn był jednak pochłonięty tym, co nazywamy „problemem zła”, czyli pytaniem, skąd bierze się zło. Wpływ wywarł na nim inny ważny kierunek filozofii późnego antyku- a mianowicie neoplatonizm. Zetknął się w nim z myślą, że wszelkie istnienie ma boską naturę.
Tomasz z Akwinu
Największym i najważniejszym filozofem okresu rozkwitu średniowiecza był Tomasz z Akwinu, który żył w latach 1225-1274. Pochodził z małego miasteczka Akwin, położonego między Rzymem a Neapolem, ale działał także jako nauczyciel na uniwersytecie w Paryżu. Nazywamy go filozofem, ale był on właściwie teologiem. W owych czasach nie istniało wyraźne rozgraniczenie między filozofią a teologią. Tomasz z Akwinu uważał, że między tym, co mówi nam filozofia, czyli rozum, a tym, co mówi chrześcijańskie objawienie, nie ma wcale sprzeczności. Bardzo często chrześcijaństwo i filozofia mówią nam to samo. Dlatego posługując się rozumem możemy dojść do tych samych prawd, o których czytamy w Biblii.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz