SPINOZA

     Baruch Spinoza był holenderskim myślicielem, który żył w latach 1632-1677. Wywodził się z gminy żydowskiej w Amsterdamie. Filozofia Spinozy opierała się na postrzeganiu rzeczy " z punktu widzenia wieczności ". Twierdził, że wszystko co istnieje, jest przyrodą. Postawił on również znak równości między Bogiem a przyrodą, dostrzegając Boga we wszystkim, co istnieje, i wszystko, co istnieje, w Bogu. Stawiał on w równym szeregu Boga i przyrodę.

     Najsłynniejszym dziełem Spinozy jest książka, nosząca tytuł : " Etyka przedstawiona według metody geometrycznej ". Twierdził, że o życiu człowieka decydują prawa przyrody. Zdaniem Spinozy, człowiek może być szczęśliwy, jeżeli uwolni się od odczuć i afektów. W odróżnieniu od Kartezjusza, nie pojmował on rzeczywistości dualistycznie. Był monistą, co oznacza, że całą przyrodę i zachodzące w niej zjawiska, sprowadzał do tylko jednej substancji, którą był Bóg utożsamiony z naturą. Jego pogląd zawarty jest w sentencji : " Deus sive Natura ", co oznacza :  "Bóg, czyli natura ".